Gelieve TE MERKEN op dat de inhoud en de foto's op deze pagina door
Janet Ossebaard werden bijgedragen.
Auteursrecht © 2005 door Janet Ossebaard. Alle voorgebe houde rechten.
Vergunning gegeven onder Creative Commons License.

English

Waar komen graancirkels voor?

Over de hele wereld. In Nederland, België, Engeland, Duitsland, Italië, Polen, Denemarken, Finland, Rusland, Israël, Australië, Amerika, India, Japan, Canada.
Engeland is echter 'de bakermat': de plek waar de meeste en de meest complexe figuren elk jaar ontstaan.

Waarom bepaalde plekken steeds weer graancirkels aantrekken weten we niet met zekerheid. Het lijkt erop dat dit te maken heeft met de aanwezigheid van energiebanen in en om de aarde (leylijnen). Onze verre voorouders waren zich terdege bewust van deze energiebanen en bouwden hun heiligdommen daar vaak op (hunebedden, steencirkels, piramiden, etc.) Wellicht dat daarom graancirkels zo veel in Zuid en Midden Engeland ontstaan, waar veel sterke leylijnen zijn die elkaar veelvuldig kruisen (een uitzonderlijk krachtig voorbeeld hiervan is Stonehenge in Wiltshire, hét graancirkelgebied bij uitstek!) Ook het East Field bij Alton Barnes in Wiltshire is zo'n krachtplaats, waar elk jaar minimaal één (en vaak zelfs twee) graancirkels verschijnen.

Stonehenge 2002	East Field 2002

Toch is het opmerkelijk dat sommige plekken bepaalde jaren veel graancirkels krijgen, waarna het plotseling sterk terugloopt. Dit kan zelfs gebeuren op landelijk niveau. Zo had Nederland in 1996 een record aantal van 99 formaties, maar één jaar later, in 1997, liep het aantal terug naar slechts 41 exemplaren. Hoe dit precies werkt, weten we nog niet.

Naast leylijnen lijken de grondsoort en het waterpeil een rol te spelen. De krijtgrond van Wiltshire bijvoorbeeld is zeer waterdoorlatend waardoor er gemakkelijk een elektrische lading ontstaat, hetgeen weer bevorderlijk werkt bij de geleiding van de graancirkelenergie.

In Nederland ontstaan ook elk jaar tientallen graancirkels. Het verspreidingsgebied (totaalbeeld van alle gemelde formaties tot nu toe) ziet er als volgt uit:

Hoe lang blijft een graancirkel bestaan?

Tot het eind van het graanseizoen, wanneer de boer het veld oogst.

Wel is het zo dat de energie nog lang voelbaar blijft, soms wel tot drie jaar na dato. De contouren van de formatie zijn dan nog steeds te traceren, bijvoorbeeld met behulp van wichelroeden. In sommige gevallen zijn de contouren ook zichtbaar in het nieuwe gewas van het volgende graanseizoen.

2000	2001

Wanneer ontstaan graancirkels?

Wanneer er gewas is dat lang genoeg is om platgelegd te worden. Oftewel: tussen maart en september als er graan in de velden staat, maar ook in de wintermaanden in bijvoorbeeld grasvelden, en soms in sneeuw.

En dan het tijdstip: de meeste graancirkels worden 's nachts gevormd, maar ook daarop zijn uitzonderingen. Op 7 juli 1996 ontstond op klaarlichte dag deze formatie bij Stonehenge, die de naam 'Juliaset' kreeg.

Meerdere ooggetuigen bevestigden dat zij er zeker van waren dat deze complexe formatie in de namiddag was ontstaan. Het waren piloten die over Stonehenge waren gevlogen en zeker wisten dat de formatie om half zes nog niet in het veld lag. Toen zij een half uur later weer over Stonehenge vlogen, lag de Juliaset er.

Bij de verkeersalarmcentrale kwamen om tien voor zes meldingen binnen dat er gevaarlijke manoeuvres werden uitgehaald op de A303 ten hoogte van Stonehenge: automobilisten zagen de enorme graancirkel in het lager gelegen veld goed liggen en gingen op de vluchtstrook staan om haar te bewonderen en foto's te maken. Dankzij deze meldingen kon met zekerheid gezegd worden dat de enorme Juliaset, opgebouwd uit 149 cirkels, tussen half zes en tien voor zes ontstaan moest zijn. Binnen 20 minuten dus en op klaarlichte dag! Bij navraag bleek niemand iets te hebben gezien, noch de talloze toeristen die Stonehenge bezochten, noch de suppoosten die er werkten...

Er zijn meer gevallen bekend van graancirkels die overdag gevormd zijn, maar dankzij het feit dat het geval van de Juliaset door meerdere, onafhankelijke ooggetuigen werd bevestigd, is dit een uniek voorbeeld.

Worden graancirkels door mensen gemaakt?

Nee, het gros niet. Van de ruim 300 formaties die wetenschappelijk werden onderzocht door Dr. William Levengood van het BLT Research Team , bleek slechts 6% 'verdacht' te zijn. Zij vertoonden niet de biofysische afwijkingen die in echte graancirkels gevonden worden. Deze 6% betrof hoogstwaarschijnlijk graancirkels die door mensen waren gemaakt (de zgn. 'hoaxes': nepformaties).

Biofysische anomalieën

Ook andere wetenschappers toonden aan dat de graancirkels die zij onderzochten onmogelijk door mensenhanden gemaakt hadden kunnen worden. Eén van hen is de Nederlandse natuurkundige Dr. Eltjo Haselhoff (voorzitter van de DCCCS (Dutch Centre for Crop Circle Studies, onze Nederlandse graancirkel-onderzoeksgroep)) .

Interessant gegeven blijft dus dat er nog steeds mensen rondlopen die beweren graancirkels te maken. En ze claimen niet alleen de kleine, eenvoudige cirkels, maar ook de enorme, complexe formaties. Een wonderlijke situatie, want de wetenschap spreekt hen van alle kanten tegen. Ik heb in de loop der jaren deze mensen veelvuldig gesproken, soms informeel, soms interviewde ik hen. Een aantal dingen gingen mij op een gegeven moment opvallen.

Allereerst ontmoette ik de eerste man die formaties op grote schaal claimde: Doug Bower. Samen met Dave Chorley (inmiddels overleden) beweerde hij in 1991 voor de Engelse televisie dat zij honderden graancirkels hadden gemaakt, met maar één doel: de wereld voor de gek te houden. Voor de camera toonden zij hoe ze met een plank aan touwen het graan plattrapten. Het resultaat was een opmerkelijk slordige cirkel, die helemaal niet leek op de prachtige cirkels die we tot dan toe hadden gezien. De journalisten vroegen helaas niet door, het werd duidelijk dat ze bij voorbaat ervan uitgingen dat 'Doug en Dave' (zoals ze het wereldnieuws ingingen) de waarheid spraken...

Maar op vragen hoe het nu zat met de wetenschappelijke bewijzen, moesten ze het antwoord schuldig blijven. Ook was het vreemd dat deze mannen nacht na nacht van huis zouden zijn geweest, terwijl hun echtgenotes in interviews vertelden hier niets van gemerkt te hebben... En het kwam meerdere malen voor dat de één een bepaalde formatie claimde, terwijl de ander ontkende dat ze die hadden gemaakt. In de loop der tijd gingen ze zichzelf en elkaar steeds vaker tegenspreken, en zagen ze zich genoodzaakt terug te komen op bepaalde claims. Het verhaal van Doug en Dave werd steeds ongeloofwaardiger, maar het vreemde was dat de wereld zich erbij neergelegd had: graancirkels werden gemaakt door mensen, door twee oude mannen in Engeland...

Na Doug en Dave verscheen Team Satan ten tonele: drie mannen uit Londen die zich uitgeven voor kunstenaars. In de loop der tijd veranderden zij hun naam in The Circle Makers, maar ik zal altijd de naam Team Satan blijven gebruiken, aangezien ook hun claims op leugens berusten.

Ik interview Team Satan (rechts), terwijl onderzoekers
luisteren en opnamen maken (1998)

Toen ik hen interviewde in 1998 tijdens de produktie van de videodocumentaire Crop Circles, The Research , versprak de 'leider' van de groep (John Lundberg) zich. Hij had verteld dat ze nooit precies vertelden welke formaties ze hadden gemaakt, omdat ze anders de magie van het fenomeen zouden aantasten, hetgeen ze niet wilden. Vervolgens vertelde hij dat ze wel eens meemaakten dat ze een bepaald figuur hadden bedacht, het helemaal hadden uitgewerkt op papier tot een werkplan, maar dat deze figuur vreemd genoeg al in het veld van hun keuze bleek te liggen toen ze daar 's nachts arriveerden! Een opmerkelijk verhaal, want daarmee doelden ze op de aanwezigheid van en interactie met de echte Cirkelmakers! Toen ik vroeg om welke formaties dat ging, antwoordde hij dat ze dit niet wilden onthullen, "omdat ze daarmee de magie van het fenomeen zouden aantasten". Ik wees hem erop dat dit niet correct was, aangezien zij immers deze formaties (volgens zijn eigen zeggen) niet hadden gemaakt, dus hij kon rustig vertellen om welke formaties het ging, zonder het fenomeen schade te berokkenen. Hierop was het stil. Na enige tijd glimlachte hij alleen maar...

Claimers, waaronder Team Satan (middelste twee), 1998

In 1998 werd Team Satan ingehuurd om een auto in het graan te maken, voor een commercial van Mitsubishi. Het stuk tarwe dat plat zou gaan was netjes opgekocht van de boer (Tim Carson, de eigenaar van het beroemde East Field in Alton Barnes) en de drie gingen aan de slag. Op klaarlicht dag! En dat was interessant, want zo konden we eens goed kijken hoe vaardig zij werkelijk waren. Het was een zeer leerzame ervaring. Allereerst sloegen ze paaltjes in de grond om bepaalde herkenningspunten te markeren. Dat resulteerde in gaten in de grond (die je niet aantreft in authentieke formaties) en het ging gepaard met een hoop kabaal. Vreemd, aangezien deze mannen beweren geruisloos te werken... Bovendien bleken ze het niet eens te kunnen worden op een heleboel punten, terwijl teamwork nou juist onontbeerlijk is. Ze kregen onenigheid over hoe het meetlint vastgehouden moest worden, over wie waar moest staan, over allerlei punten waarvan je mag verwachten dat een ervaren team ze blindelings kan uitvoeren. Tot slot hadden ze onder deze ideale omstandigheden (daglicht) maar liefst 14 uur nodig om de auto in het veld te leggen. Veels te veel, aangezien het aantal beschikbare uren duisternis in de zomer niet hoger is dan vijf...
Bij het aanchouwen van dit spectakel kon maar één conclusie worden getrokken: deze mannen waren niet verantwoordelijk voor het ontstaan van al die prachtige graanformaties. Hier kwamen keiharde leugens aan het licht.

De Mitsubishi reclame na 14 uur in daglicht...

Nog iets wat mij opviel was dat deze mannen uitzonderlijk communicatief zijn. Communicatie is mijn vak en ik kan u verzekeren dat dit professionals zijn! Ze zijn uitermate goed getraind, welbespraakt en (afgezien van bovenstaande val) intelligent. Dit kom ik bij kunstenaars eigenlijk zelden tegen. Vaak zijn kunstenaars mensen die zo gefocust zijn op hun creaties, dat ze communicatief niet de sterksten zijn. Team Satan is op dit gebied een grote uitzondering. Ook hun website is 'te gelikt'. Ik vraag mij nog altijd af of deze mannen getraind zijn door de overheid om desinformatie de wereld in te brengen, met als doel de focus van het grote publiek weg te houden van de graancirkels. Ze zijn te getraind, te glad en te sluw om gewoon een stel grappenmakers uit Londen te zijn...

En laten we wel zijn, desinformatie werkt uitermate effectief. Dat is wel gebleken na de claims van Doug en Dave. Hoe belachelijk ze ook waren, de wereld was overtuigd. Nog steeds als ik mensen vertel dat ik graancirkels onderzoek, hoor ik vaak als respons: "Graancirkels? Maar die worden toch door die twee oude mannen in Engeland gemaakt?"... En toen in 1994 twee Nederlandse jongens zich bij de pers meldden met het (verzonnen) verhaal dat zij een graancirkel hadden gemaakt bij Assen, bleek hun verhaal al snel een grote leugen te zijn. Het ging hier gewoon om twee kwajongens die het leuk vonden om eens in de krant te staan. Maar de publieke opinie was gevormd: "De graancirkel was niet echt; we kunnen vannacht weer rustig slapen..." Want als graancirkels niet door mensen worden gemaakt, waardoor dan wel?
Is dat niet een enorm bedreigend idee? ...

Alstublieft verdergaan ga naar pagina 1 en/of 3.

Janet Ossebaard is een professionele wetenschapper en een onderzoeker van de gewassencirkel die drie videodocumentaires met Bert Jansess coproduceerden. Cirkels van het Gewas in van 1996 de ", Wat ter wereld Gebeurt?"verschenen. Cirkels van het Gewas in van 1998 de ", Het Onderzoek "(met een update in 2000), en in 2001 "Contact" werd gelanceerd, welke een ebe-Toekenning als het best op ufo betrekking hebbende videodocumentaire tijdens de conferentie en filmfestival in Laughlin won, Nevada (U.S.A.).

Zij nam ook aan de productie van "Enigma van het Gat deel Silbury" (2001), een andere videodocumentaire van Bert Janssen. In de zomer van 2002, zij nam aan een onderzoekproject opgezet deel door de Universiteit van Utrecht (Nederland), het onderzoeken onlangs vormde gewassenvormingen door middel van infrarode thermografy. In het zelfde jaar, zij won de Toekenning van de Grens - samen met medeonderzoeker Bert Janssen - voor haar werk in de grenswetenschappen in Nederland. In 2004 werd zij benoemd nogmaals voor deze toekenning. Verder is zij een actief lid van DCCCS (Nederlands Centrum voor de Studies van de Cirkel van het Gewas).

Voor meer informatie over Janet Ossebaard en haar werk, gelieve te bezoeken haar homepage www.circularsite.com of door de hieronder banner te klikken.

English